5. Colorado: bergen, sneeuw en keuzes

Marti is een oud-collega van ons die het amibitieuze plan heeft opgevat om de Continental Divide Trail (CDT) te lopen, een monstertocht die loopt van de Mexicaanse grens tot aan Canada en ongeveer 4875 kilometer lang is... volg haar avonturen van voorbereiding tot evaluatie.

Week 6:

Dag 36: maandag 30/5: EINDELIJK de laatste zero in Albuquerque AKA Memorial Day

Dag 37: dinsdag 31/5: Met trein en 2 bussen van Albuquerque naar Chama naar  

      eerste km’s in Colorado (Cumbres Pass) → 8.5 km gehiked

Dag 38: woensdag 01/6: 17.6 km gehiked, ergens in de South San Juans

Dag 39: donderdag 02/6: 18.8 km gehiked, net voorbij Blue Lake

Dag 40: vrijdag 03/06: 17.9 km gehiked, wc hokje bij de trailhead voor three forks trail

Dag 41: zaterdag 04/06: 43.9 km gehiked (wow!), ergens aan de kant van de weg.

Dag 42: zondag 05/06: 12.9 km gehiked, parkeerplaats bij route 160

Week 7:

Dag 43: maandag 06/06: zero + naar Gary & Hazel / Pagosa Springs

Dag 44: dinsdag 07/06: 8.2 km nearo, uit Pagosa Springs

Dag 45: woensdag 08/06: 26.7 km gehiked, Creede Cut Off Brown Alternate

Dag 46: donderdag 09/06: 30.3 km gehiked, in Creede.

Dag 47: vrijdag 10/06: zero, in Creede

Dag 48: zaterdag 11/06: 11.1 km nearo, buiten Creede.

Dag 49: zondag 12/06: 32.5 km gehiked, langs de Cochetopa Creek

totaal gehiked:219.9 km

Memorial Day is het onofficiele begin van het kampeerseizoen en de zomer in Verenigde Staten, het valt altijd op de laatste maandag van mei en het is een nationale feestdag (voor zover je een gedenking feest mag noemen). Dat betekent voor ons nog een extra dag in Albuquerque blijven waarbij we de laatste voorbereidingen treffen voor Colorado. In de bergen zullen we sneeuw en onweersbuien tegenkomen, dus we pakken extra regenkleding, warme lagen, ijsbijlen en spikes voor onder de schoenen in. Vroeg naar bed, want morgen wordt een lange dag.

We nemen de trein van Albuquerque naar Santa Fe en vervolgens twee bussen om in Chama, het laatste dorpje in New Mexico, te komen. Hier versturen we nog gauw onze pakketten naar het einde van Colorado met spullen die we pas in Wyoming weer denken nodig te hebben. Terwijl we wachten op de trail angel die ons een lift heeft aangeboden naar Cumbres Pass (de plek van waar de CDT weer open is voor hikers) ontmoeten we een paar andere hikers. De eerste is Wildman, een woest uitziende man met ruige baard met wie ik mijn oreo’s deel, snacks zijn heilig op thruhike en de beste manier om snel nieuwe vrienden te maken. Hij blijft nog een dag wachten op zijn trail family, maar we zien hem vast nog wel. Vervolgens ontmoeten we Bass, een hiker die zich de afgelopen dagen heeft verveeld in Chama en hartstikke blij is om een praatje met andere hikers te maken. Ook hij blijft nog een paar dagen hier om zijn lichaam nog wat meer aan het hoogteverschil te laten wennen.

Dit is een slimme gedachte aangezien we de overgang in New Mexico van 1525 meter boven zeeleven naar 2440 meter hebben overgeslagen en we voorlopig alleen maar blijven klimmen, slim of niet, wij gaan vrolijk de bergen in en nemen mogelijke hoogteziekte voor lief.

(disclaimer: dit is NIET iets wat ik aanraad, hoogteziekte kan ontzettend gevaarlijk zijn en zelfs tot de dood leiden. Let goed op jezelf, (her)ken de symptomen en neem actie als het niet goed gaat)

Na afscheid te hebben genomen van Wildman en Bass, brengt Gary ons naar de Pass en nodigt ons op de valreep uit om als we in Pagosa Springs zijn bij hem en zijn vrouw te overnachten, een aanbod dat we uiteraard direct aannemen.

En dan is het eindelijk tijd om in een nieuwe staat te gaan hiken. Het weer is prachtig, de zon schijnt en de vogels fluiten, Colorado verwelkomt ons met open armen. Ons tempo is laag, we drinken veel water en nemen rijkelijk pauzes. Onze kampeerplek voor de eerste nacht is idyllisch en wij zijn lyrisch over Colorado. Hier waren we zo aan toe.

Vol enthousiasme beginnen we aan onze eerste volle dag in de bergen. Het zal een dag vol eerste ervaringen worden. We zien de eerste sneeuw. De eerste keer dat ik uitglijd op een sneeuwoversteek en bijna een ravijn van dichtbij bekijk. En we beklimmen onze eerste echte piek (3711 meter boven zeelevel), boven op de berg voel ik mijn oersterk en o zo onoverwinnelijk.

En dan trilt mijn mobiel, een berichtje uit Nederland. Een vriendin stuurt mij een link naar een krantenartikel over een Nederlandse jongeman die een paar dagen eerder bij een val van klif op de Appalachian Trail omgekomen is. Grandmaster (echte naam: Paul) was een jongeman uit Utrecht, in de bloei van zijn leven en opeens is hij er niet meer.

Terwijl we, ieder in ons eigen tempo, verder lopen, voelt het alsof de draden van het lot zich om mij heen wikkelen en steeds strakker gaan staan, tot ze mij verstikken. Huilend, schreeuwend en kapot val ik op de bodem. Boos op een wereld waarin een jongen van 23 er opeens niet meer is, bang voor mijzelf en eindelijk begrijpend dat het niet een gegeven is dat je uiteindelijk terug naar huis keert. Na een poosje sta ik op en strompel ik naar kamp, ik beloof mijzelf één ding, linksom of rechtsom zal ik bij Canada komen. En Grandmaster zal ik in gedachte het hele stuk meedragen.

De volgende dag brengt vreugde met zich mee, bekende gezichten staan ‘s ochtends voor ons kamp. Fuck-it en Stallion, een Fransman en een Duitser die ik in Pietown heb leren kennen, hebben ons ingehaald en ze brengen Wildman en een vierde persoon (Rockhound) met zich mee. In de bergen valt het meer op dan ooit dat mensen verschillende tempo’s hebben en vandaag blijkt mijn tempo gelijk te vallen met Wildman en Rockhound, wat extra fijn is omdat Rockhound normaal gesproken veel in de bergen bezig is en ons daarbij veel slimme trucs leert. Jammer genoeg kom ik er vandaag achter dat de zolen onder mijn schoenen spekglad zijn en zo maak ik de ene harde smakkerd na de andere. Een keer moet ik zelfs gered worden door Rockhound, want het lukt mij niet om op het spekgladde ijs weer op mijn voeten te komen en ik glijd bij elke poging dichter naar een steile richel toe. In hun ogen zie ik de onzekerheid over mijn kunnen, ga ik het wel halen?

De volgende twee dagen zijn de plaatsen die door iedereen als daadwerkelijk gevaarlijk en risicovol worden beschreven, Bummi krijgt het op zijn heupen en geeft daarom Sprouts, Pale Ale en mij een snelle valcursus en hoe te remmen met je ijsbijl. Wat opzich een goed idee is, alleen zit ik nog steeds niet lekker in mijn vel. En de gouden combinatie van hoogtevrees, pijn in mijn heup (die valpartijen van gisteren hebben dat niet beter gemaakt), gladde zolen en de gedachte dat er al een Nederlander dit seizoen is overleden, maakt zich van mij meester. Bij de eerste ijsvlakte oversteek denk ik er eindelijk aan om mijn crampons onder mijn schoenen te doen, achter mij loopt Sprouts met hun kalme stem steeds aanmoedigend, voor mij Bummi en Pale Ale. Bij de tweede ijsvlakte ben ik een stuk zelfverzekerder, ondanks dat het een gevecht tegen mijn hoogtevrees blijft. Maar dan is het op, bij een kleine sneeuwoversteek van slechts vier luttele meters gaat de knop om. De crampons had ik afgedaan en nu sta ik daar in de natte, glibberige sneeuw, alweer JANKEND. Pure paniek. Uiteindelijk is het door de kalmte en begrip van Sprouts en Pale Ale dat ik de laatste stappen waag, val en op mijn billen tussen hen in beland (maar wel veilig en niet in het ravijn). Dit ga ik hen en mijzelf niet nog een keer aan doen, het echte enge gedeelte is morgen pas en ik besef nu dat ik dat in mijn huidige mentale staat niet ga halen. Ik besluit mijn eigen route te maken, niet al te ver vooruit is een dal dat naar een trail moet leiden en vandaar kan ik richting een alternate lopen. Ik moet wel 20 km meer lopen, maar een stuk lager en een stuk veiliger. Belovend over vier dagen bij de snelweg naar Pagosa Springs elkaar weer te zien, ga ik voor het eerst compleet mijn eigen pad.

Onderweg ontmoet ik een hiker genaamd My Best Friend en hoewel hij de andere kant op gaat klikken we direct, hij geeft mij een uitgebreide uitleg naar het begin van de trail richting de alternate en verzekerd mij dat deze nieuwe route ook prachtig is. En dat is het absoluut. De volgende dagen loop ik door prachtige dalen en ontmoet lieve mensen die mij extra water en snacks geven. Hoewel deze route veel beter voor mij is, voel ik mij een oplichter, niet goed genoeg voor deze trail. En om mijzelf iets te bewijzen, push ik hard door en kom een dag eerder bij de snelweg uit. Hier besluit ik te wachten op mijn vrienden en zet mijn kamp op langs het water, My Best Friend ziet mij zitten wanneer hij langsrijdt en biedt mij een lift aan om wat eten te halen, iets wat ik dankbaar aanneem.

De volgende dag zie ik mijn vrienden weer en na een lift naar Pagosa Springs, blijkt het aanbod van Gary om bij hem en zijn vrouw Hazel te overnachten nog steeds te staan. Met tien hikers en Gary en zijn vrouw Hazel, maken we er een gezellige avond van. We koken, drinken, lachen en zingen.

Na een late start de volgende dag, dankjewel Hazel voor dat fantastische ontbijt, trekken we weer de bergen in. We kamperen tussen de sneeuwvelden in en bij het kampvuur besluit ik niet mijn vrienden verder te volgen over de rode lijn (de officiële hoge route), maar de volgende dag de bruine lijn te volgen naar Creede. Hoe moeilijk ik het ook vind om afscheid van mijn vrienden te nemen, is het tijd om voor mijzelf te kiezen en mijn eigen pad te vinden.

De anderen beslissen heel lief de volgende dag bij de plek waar de bruine en rode lijn splitsen te lunchen en na een paar tranen en een heleboel knuffels daal ik af het dal in. Ik ben nog geen tien meter op de bruine lijn of Dev, één van de andere hikers die bij Gary waren, volgt mij. Hij heeft besloten ook de cutoff naar Creede te doen en zo hoef ik toch niet alleen de volgende dagen door te brengen. Een dag later voegt nog een hiker, Gump, zich bij ons en omdat we een stuk lager zitten en er een rap tempo inhouden bereiken we Creede twee dagen eerder dan edacht.

Gump, Dev en ik worden door een ouder echtpaar uit Texas uitgenodigd om de volgende avond bij hun te eten en dit aanbod nemen we dankbaar aan. Creede is een prettig klein, oud mijnstadje om een zero dag in te vertoeven en de heren zijn goed gezelschap en verzachten het verdriet van mijn trail family achterlaten. Op onze dag out of town is er een donkey dash, een race waarbij elke hardloper ook een ezel mee heeft, en dat kunnen we natuurlijk niet missen.

Vervolgens is het dan toch echt tijd om verder te gaan en weer echt de bergen in te gaan. Op de tweede dag beklimmen we eindelijk weer eens een hoge piek en daar voegt de bruine lijn zich weer bij de rode lijn. Het uitzicht is prachtig, net als het dal waar we de rest van de dag door heen lopen. De zon schijnt, het water in de rivier kabbelt vrolijk aan ons voorbij en de vogeltjes fluiten. Terwijl ik mijn tent die avond opzet denk ik: Colorado is zo slecht nog niet.

Tot de volgende blog, lieve mensen!

Stumblebee / Marti

Huishoudelijke mededelingen van de schrijver:

● Sprouts is zoals al eerder gezegd: non-binair, ook wel genderneutraal. In overleg met Sprouts gebruik ik daarom hen/hun als ik het over hen heb.

● Vanaf nu zal ik wat vaker de trailnames van mijn hike genoten noemen. Toen ik begon met schrijven wist ik niet welke hikers ik vaker zou tegenkomen en om te voorkomen dat ik jullie zou overladen met allemaal namen die vervolgens nooit meer genoemd worden, hield ik het oppervlakkig. Nu ik echter aan de andere kant van mijn hike sta, weet ik welke mensen van belang zijn voor mijn verhaal en zal die dus ook gebruiken.